Phu Quoc

Op maandag 24 november was het tijd voor onze een naar laatste bestemming in Vietnam. Vanuit Hoi An, via Saigon (Ho Chi Minh City), naar Phu Quoc - een eiland voor de kust van Cambodja/Vietnam. Enige research naar het eiland beloofde zon, palmbomen, hagelwitte stranden en schaarsgeklede vrouwen. Alles wat je nodig hebt voor een prettig verblijf; ik had er zin in.

Eenmaal in ons resort aangekomen, werden wij vriendelijk ontvangen door een Vietnameze dame met een scheef gezicht. Een beetje een halfie, maar ze gaf ons een warm welkom. De hartelijke halfie leidde ons naar onze accommodatie, een klein hutje met een terrasje voor de deur. We hadden ons al voorbereid op een bijzondere badkamer (want badkamers is iets waar ze hier echt niets van begrijpen), maar toen we de badkamer deur open deden waren we toch wel erg verbaasd. Een buiten badkamer, gebouwd tussen een aantal muurtjes en overspannen met houten stokken en een soort visnet. Verder zat alles er in, dus je bent allang blij. Verdere inspectie van de kamer leidde tot de ontdekking van een chillende (grote!) hagedis op de klamboe boven het bed. Prachtig beest, maar gezelschap van een mega hagedis tussen de lakens stond niet op onze bucketlist. Op zoek naar iemand die ons kon helpen om de hagedis te verwijderen (ja, een echte man had het zelf gedaan) vonden we halfie nummer twee, de tuinman die de overigens prachtige tuin met militaire precisie aan het onderhouden was. Hij beloofde ons later even te gaan kijken. Met een gerust hart verlieten we het resort om de boel eens wat te verkennen.

We vonden een prachtig strand, leuke barretjes en het weer zat ook mee; het was bloody hot. Na een biertje gedronken te hebben werden de oogleden zwaar en dus tijd voor een klein tukje in de airconditioning van onze hut. Ik leg mijn hoofd neer en droom al bijna over de Australische burger die ik mij voorgenomen had te gaan eten die avond, met extra kaas, bacon...mmmm. Josephine gilt en springt 2 meter de lucht in (ik wist ook niet dat ze ze hoog kon springen, fantastisch hoe je elkaar beter leert kennen op vakantie!). Boven mijn hoofd, op het kussen zat onze vriend de mega hagedis, die door de geur van de wax in mijn haar waarschijnlijk gedacht heeft dat er een reuzebloem op zijn kussen was gevallen. Deze keer hebben we tuinman halfie nummer twee vriendlijk doch dringender gevraagd het diertje te verwijderen.

De volgende dag besloten we het eiland (zo'n 48km lang) te verkennen per scooter. We reden naar het noorden, alwaar op de kaart slechts 1 resort stond aangegeven - daar konden we vast prettig lunchen dachten we - met name ook omdt het de enige horeca gelegenheid was die expliciet stond aangegeven. Ook zouden we een stuk door het nationale park rijden waar Josephine mij beloofd had echt wildlife te spotten: pythons, luiaarden (die van de Hoyhoy reclame!) en misschien (eindelijk) dan toch een heel aapje in plaats van alleen de staart die we zagen in Ha Long Bay. Al snel bleek dat de kaart die we kregen geen enkele relatie kende tot het wegennetwerk op het eiland. Van onze verdwaalde gezichten was waarschijnlijk af te lezen dat we hulp nodig hadden, dus een vriendelijke local hielp ons op weg. In Nederland zou op weg helpen betekenen: je gaat links, rechts en dan nog een keer vragen. Hier reed de local voor ons uit en wachtte geduldig tot ook Josephine met 3 km p/u op haar brommer aansloot. Het resort dat we als lunchdoel hadden gesteld was een deceptie. Na een dramatische dirt road reden we het terrein van de accommodatie op - behalve 30 man personeel, drie verdwaalde en verwarde kippen en een hond was er niemand. Wel een practhig strand, maar we besloten de lunch over te slaan in de vrees dat de biefstuk stamde van een koe die in 1974 geslacht was.

De terugweg was, zo mogelijk, nog dramatischer. Ten eerste besloten we noodgedwongen ons ritje door het National Park niet te doen omdat geen enkele weg die wij namen op de kaart stond en vice versa. Ik besloot, in een poging nog iets van de scooter rit te maken, een weg langs de kust terug te adviseren als de te nemen route aan mijn wederhelft. Ook deze rit was weer een dirt road, met aan de linkerzijde een onafgebroken bouwput van nieuwe resorts die uit de klei moesten gaan verrijzen en aan de rechterkant het strand, waarvan het uitzicht daarop belemmerd werd door afthanse hutten van locals en bergen met afval en puin. Tot overmaat van ramp reed ik mijn scooter vast in de blubber van een bouwput, ondanks het feit dat er een mannetje stond te zwaaien dat ik niet recht door kon (die alle andere toeristen, inclusief Josephine wel gezien hadden). Topdagje dus.

Na deze teleurstellende dag, besloten we de volgende dag lekker bij het zwembad en het strand te blijven. Een beetje zonbakken en kaarten tussen de vele eetmomenten door.

De laatste dag op Phu Quoc hadden we wederom moed verzameld een scooter te huren en ditmaal het zuiden van het eiland te verkennen met twee specifieke targets: Sao Beach (bounty strand) en the Coconut Prison waar Vietcong strijders tijdens de Vietnam oorlog door de Zuid-Vietnamezen onder embarmelijke omstandigheden gevangen werden gehouden. We besloten ditmaal een geasfalteerde te nemen, maar helaas ging dat slechts voor een kilometer of 5 goed - de geasfalteerde weg eindigde in wederom een bouwput waar ik wederom door een mannetje verzocht werd een klein hobbelpaadje de bush bush in te nemen. Gelukkig bereikten we met enige moeite de bestemmingen die we voor ogen hadden. Ook deze dag was de terugweg niet ons beste moment. Josephine reed lek (klinkt cool, was niet cool). We belden het scooter verhuur bedrijf, maar na 5 minuten werd het wel duidelijk dat enige vorm van communicatie onmogelijk was met deze man. We lieten de scooter achter bij een tankstation en Josephine kroop bij mij achter op en "boekten" hem snel terug naar het zwembad van het resort want we waren eigenlijk wel klaar met dit avontuur.

Die avond aten we fantastisch (Wagyu beef!) bij een Spaans restaurant, waar we door de eigenaar uitgelegd kregen dat de geasfalteerde wegen die er zijn eigenlijk pas twee jaar liggen - het eiland is verder "under construction" en over een aantal jaar herken je er waarschijnlijk niks meer van. Gelukkig hebben wij het nog gezien in redelijk 'originele' staat.

Vrijdag 28 november vertrokken we naar de laatste bestemming van onze reis: Saigon. Josephine schrijft daarover later meer.

Frank