Hoi An en de CZN

Onze volgende bestemming was dus Hoi An. Hier hadden we al veel goeds over gehoord en we kwamen dus verwachtingsvol aan op Danang Airport, alwaar onze transfer heftig stond te zwaaien met een bordje Frank (Het hotel mailde: 'we hang your name on the driver'). Dit schattige mannetje sprak precies 0 woorden Engels waardoor we zijn naam niet eens hebben kunnen achterhalen. Aangekomen in de Green Tea Homestay (ja bij mensen thuis), waren we blij verrast toen we het gastenverblijf naast het huis zagen. Schitterende kamer en eindelijk een douche NAAST het toilet en niet er boven. En eindelijk een bad waar ik (Josephine) in paste! Met mijn 1.20 ben ik nog steeds een stuk groter dan de gemiddelde Vietnamees. Wat er overigens de hele vakantie al voor zorgt dat we met allemaal hysterische jongeren op de foto moeten (ok en misschien een beetje vanwege Frank z'n fotomodellen look). Die avond heerlijk gegeten en afgesloten met een kaasplankje, waar Frank zo gelukkig van werd dat ie Hanny even skypte om het te laten zien :-P

Volgende dag op de fiets gestapt om een tocht door de omgeving te maken. Toen we volledig bepakt en bezakt wilden vertrekken begon het een potje te regenen. Hopende dat dit een van die beroemde tropische regenbuien van een kwartier was, kochten we poncho's en vertrokken we. Zes kilometer (en 2 uur) later fietsen we als twee natte tosti's door de rijstvelden die we met moeite konden zien vanwege het water in onze ogen. We waren er een beetje klaar mee en zijn links gegaan waar de tocht zei dat we rechts moesten voor de volgende 11 km. Het was tijd voor troostvoer en een borrel op een terrasje in het oude centrum van Hoi An, wat echt schitterend is, met name door de vele lampionnen en de oude koloniale huisjes. Hierna hadden we zoveel inspiratie opgedaan dat we bij de beste kleermaker van Hoi An naar binnen liepen en voor Frank een leuk colbert hebben laten maken.

Zaterdag stond in het teken van het verkennen van de omgeving. De Homestay mevrouwtjes beloofden ons een hele dag een private car met Engelssprekende chauffeur. Iemand moest ons toch iets kunnen vertellen over wat we zagen onderweg. We waren dan ook zeer verbaasd toen onze transfer meneer (CZN: chauffeur zonder naam) aan kwam rijden... Gauw dus nog even de Lonely Planet in m'n tas gegooid om zelf nog wat op te kunnen zoeken. We begonnen bij de Marble Mountains (CZN schreeuwde: MABEL MOUTAAN MABEL MOUTAAN) waar ze marmer uit de berg halen, ja verrassend he? Supersteile klim naar de top voor een gaaf uitzicht. Vervolgens naar de Hai van Pass (CZN schreeuwde: HAI VAN PASS HAI VAN PASS), wat ook adembenemend was, waarna hij ons op een bijna verlaten strand dropte voor de lunch (CZN schreeuwde niks maar zwaaide alleen maar dat we weg moesten). We waren toen zo'n 60 km van Hoi An en zaten al 4 uur in de auto, ze rijden hier namelijk gemiddeld 40 op de snelweg, geen grapje! Op de terugweg overigens 70, dat schijnt zo te horen. De Monkey Mountain wilde de CZN helaas niet oprijden, zonde van z'n auto denken we.

Zondag hebben we wat door de stad gewandeld, terrasjes gepakt, nog meer gewandeld en was ik onze persoonlijke gids met behulp van de Lonely Planet. Bij elk huis schreeuwde ik hoe het heette en hoe oud het was, helaas stonden we meerdere keren voor het verkeerde huis. Ik ga me niet om laten scholen tot tourguide denk ik. s'Avonds Frank's colbert opgehaald, het is een toppertje geworden! Op maandag vlogen we naar Phu Quoc, een tropisch eiland in het zuiden tegen de grens van Cambodja, waar we nu al twee dagen chillen. Frank zal hier in het volgende verhaal over vertellen.

Xx Fien