Thailand (Bangkok en Koh Samed)

Na een soepele reis gehad te hebben (ja MH19 had meer geluk) kwamen we via Kuala Lumpur aan in Bangkok. Aldaar maakte ik (Frank) als eerste kennis met een wereld die niet westers is. In eerste instantie keek ik mijn ogen al uit op het vliegveld; streng kijkende mannetjes van, voor mijn gevoel 1 meter 30, die je toegang tot het land verlenen. Als ik een keer boe zou roepen dan zouden ze bang zijn, maar de kleine Thaise meneer heeft het uniform aan en heeft daarmee dus de macht. En niet ik. Dat was duidelijk. Josephine had al wat meer ervaring en lachte vriendelijk, veel effectiever.

Een slechte habit is dat ik na het vliegen graag wil roken. Iedereen die in Bangkok geweest was vertelde mij dat het een ongeorganiseerde chaos is, maar zo niet voor iemand die graag een sigaret wil roken. Nee, nee, ik had drie uitgangen gehad, maar bordjes vertelden mij dat het daar niet mocht. Wel had ik al spugende taxichauffeurs gezien die ons een taxi in wilden lullen. Dat mag wel overal, spugen. Goed, uiteindelijk via een prima systeem van een vaste prijs en een ticket in een taxi beland richting het centrum van Bangkok.

Ons hotel bevindt zich op Khao San Road. Josephine had mij al iets voorbereid op wat ons te wachten stond. De taxi zette ons keurig voor de deur af alwaar een vriendelijke meneer mij opwachtte toen ik (ja, alweer) een sigaretje rookte terwijl Josephine de papierwinkel binnen afhandelde. Een handje, een glimlach. “Where you from?” “Holland, sir.” “Goedemiddag!”. Dat is raar acht ik. Zitten we verdomme 16 uur in vliegtuigen, stappen we uit de taxi, wordt er Nederlands tegen je geluld. Dat vertellen ze er niet bij in de folder. Al snel werd het mij duidelijk dat de vriendelijke meneer commercieel belang had bij onze conversatie. Hij wilde mij namelijk graag de tuktuk in hebben. Vastberaden om deze meneer vriendelijk antwoord te geven en uit te leggen waarom ik geen tuktuk nodig had, kwam de volgende vriendelijke Thaise onderdeur aangesneld. “You look like suit man, buy suit with me.” Oke, ik moet toegeven dat ik enigszins gecharmeerd was van het feit dat de meneer mij aanzag voor iemand die vaak een pak aan heeft. Mijn geduld raakte op en ik werd wat minder vriendelijk.

In het hotel, daar wachtte mij de eerste kennismaking met het feit dat zaken op internet er vaak wel iets mooier uit zien dat in werkelijkheid. De kamer was een zeer slap aftreksel van de fotos waar wij in februari van dit jaar al enigszins verliefd op werden op Booking.com, maar als een echte backpacker vermande ik mij (op aandringen van Josephine die zei: ach joh, het is schoon, dat is al heel wat – heb veel erger meegemaakt!).
Backpacks neergegooid, stad verkennen. De muur van warmte in de stad maakt dat je eigenlijk al vrij snel een terras op wil en wil drinken. Althans, bij Josephine en mij. Zo geschiedde. Biertje, regenbui. Regenbui die ik nooit eerder gezien heb – bizar. 10cm water in 10 minuten. Paar Chang bier later, wat overigens echt prima smaakt, de stad in, want stiekem waren we twee deuren naast het hotel eigenlijk al neergeploft.

Na de hele dag in de stad doorgebracht te hebben en een prima pizza (ik moet nog even wennen aan Thais) keerden we terug naar ons hotel op Khao San Road. Het feest was daar losgebarsten. Dronken mensen op straat, bars met muziek en met teksten als: “We don’t check ID. Very strong drinks!” De mannetjes in deze straat worden met het uur viezer. Zodra de zon onder is proberen ze je, of je nou met je vriendin over straat loopt of niet, mee te lokken naar achterstraatjes waar je allerlei rare dingen, of in ieder geval dingen die ik nog niet kende, met hoogstwaarschijnlijk minderjarige meisjes kunt doen. Het is een bizarre wereld waarin je terecht gekomen bent. De stad is chatoisch, maar fantastisch om gezien te hebben. In Thailand draait alles om eten en dat kun je er dan ook goed en relatief goedkoop.

Onze tweede trip gaat naar Koh Samed, een eiland voor de kust van Thailand, zo’n 2 uur rijden van Bangkok. We stappen in een minivan die we geboekt hebben bij een zogenaamde travel agency (een vrouwtje met een bureau, een rekenmachine en een plaatje van een palmboom aan een prikbord). Tot onze verbazing passen er 11 (!!) mensen in de minivan. Nooit gedacht. Comfortabel? Neuh. Later stappen we gelukkig over op een ander busjes met slechts een handje vol mensen. Nu dient zich het volgende probleem aan; de chauffeur. Hij lijkt er plezier aan te beleven zo dicht mogelijk op zijn voorganger de rijden – ik doe die rit geen oog dicht. Ik houd hem in de gaten via zijn achteruitkijkspiegel en probeer hem in de ogen te kijken zodat ik hem kan laten weten dat ik zijn rijgedrag afkeur. Hij kijkt niet en geniet van de stress van de auto’s die voor hem rijden.

Gelukkig komen we goed aan bij de boot (lees: een houten unit die op diesel vaart, geen speedboat of luxe, maar goed, prima). De overgang is prachtig – het zonnetje schijnt en voor ons vormt zich langzaam het eiland waar we gaan verblijven – palmbomen, witte stranden – helemaal zoals in de folder.

Dit eiland zou voor mij extra spannend gaan worden. Hier moest het gaan gebeuren, hier zou ik de vrouw ten huwelijk vragen. Verstopt in de backpackers riem, met een rits aan de binnenkant, zat de ring. Die avond zou ik de riem omdoen, zouden we een strandwandeling gaan maken en zou ik op mn knieen gaan. Zo gezegd zo gedaan. Een romantisch etentje op het strand, een mojito bucket en de stemming was er. Nu nog even een geschikte plek vinden. Dat bleek lastig. Poging 1 werd verstoord door een hond op het strand. Poging 2 liep er een man met een zaklamp en poging 3 werd verstoord door een TL balk en een instortend bankje. Poging 4 was raak, ik deed het aanzoek, er vloeide een traan en…. ze zei ja. De vakantie kan nu al niet meer stuk. Vandaag hebben we heerlijk, in een soort roes het eiland rondgecrossed op scooters. We zijn op en top vrolijk, mede ook door de vele gelukswensen vanuit Nederland toen we het grote nieuws deelden. Morgen vliegen we naar Vietnam – more to follow…